اشعار

باز شد قرآن شـب احیا ز فرق نازنینش           زخم عترت را همه دیدند در زخم جبینش
دست شیطان ناگهان از آستین گردید بیرون           کُشت مردی را که بودی دست حق در آستینش

تا تَرَک خورد سَرَش دُخترش اُفتاد زمین            دست بگذاشت رویِ معجرش اُفتاد زمین

بـیـشـتـر تـیـغ فـرو رفت مـیـانِ اَبـرو            تا که از ضَرب علی با سرش اُفتاد زمین

صورت خیس خودش را طرف چاه گرفت           آسمان تیره شد از بس که دل ماه گرفت
بر سر سفـره کمی درد دل خود را گفت           یک نفـس گـفت؛ ولی آیـنه را آه گـرفت

مرگ خـود را اگـر این گونه تمنا دارد           سالیـانی‌ست کـه در دل غم زهـرا دارد

روضهٔ فاطمه یک روضهٔ معمولی نیست           شـرح دوران غریبی‌ست که مولا دارد

 پخش سبک  

لیلةُ القدر است و دیـده گـشتـه گـریان            یا علی گـفـتیم و دل شد بیت الاحـزان

غرق خون منبر و محراب            در جِنان فـاطمه بی تاب

در دلـم آتـشی از داغِ تو بـر پا شده است          بیشتر از سرِ شب زخمِ سَرَت وا شده است

لخـتـه خـون بسته ببین چادرِ مادر امشب          قامتت سرخ شده، قـامتِ من تا شده است

امشـب شـب سقایی یعسوب دین است            پیـمانـه هـا دست امیـرالمـؤمنـین است

بـر تشنه کـامان حرم سـقـاسـت حیـدر             بـر حضرت زهرا قسـم آقاست حیدر

 پخش سبک  

سیل غـم آمد در دل حـیـدر            امشبِ مهمان تک یل خیبر

بعـد از امشب در کـنـار یـاور خود            عـقـدۀ دل وا کـنـد بـا کـوثــر خـود

 پخش سبک  

بــر درد هــجـران مـبــتـلایــم            گــریـــانِ داغ مـــرتــضــایــم

شب قـدر سـوّم دل منجـلی شد            عـزادار غــم مــولا عـلی شـد

 پخش سبک  

من شکسته بالـم، شد لحـظۀ وصالم            مانده ام پس از تو، زهـرا نما حلالم

بی تو از مدینه، به سینه، یک شعله دارم تا ابد

 پخش سبک  

دوبـاره سردِ كـوفـه، راوی دردِ كـوفه           درد دلاشو با چاه، می خونه مردِ كوفه

غم و غصه ها با، دلش شده گـلاویز

 پخش سبک  

مسـجـد کـوفـه، مـاتـم سرا شد           مظلوم عـالـم، حاجـت روا شد

در همه عالم، محشر به پا شد           فرق حیدر با، ضربه دوتا شد

گره گشای دو عالم گره به ابرو داشت            تمام عمر پس از فاطمه غـم او داشت

شبانه روز علی بود و گریه خون بود            تمام عمر عـزای شکـسته پهلو داشت

می روی با فرق خونین پیش بازوی کبود         شهر بی زهرا که مولا! قابل ماندن نبود

با وضو آمد به قصد لیـلـة الفرقت، علی!         ابن ملجم در شب احیاء چه قرآنی گشود

مـیـان قـبـلـۀ مـحـراب نـالـه هـا کردم            به هـر قـنـوت برای همه دعـا کـردم

برای اینکه به وصل حبـیـبه ام بـرسم            به قلب سوخته هر شب خداخدا کردم

گشته به ماه رخ عیان اشک دو دیدۀ علی           بوی جـدائی آیـد از رنگ پـریـدۀ عـلی

دل شده چاه کوفه و گشته به دیده ام عیان           صورت خـون گرفته و قدّ خمیدۀ عـلی

بیا زینب تمـاشا کن تو مظلـومیِ بابا را           که نیلی گشته رخسارم بمانند رخ زهرا
بـیا زینب نگر فرقـم نمی‌آیـد دگر بر هم           شـود با سینۀ پُر غم، پدر راحت از این دنیا

غـم، از غـم صدای شـمـا گریه می‌کند            سـر روی شـانه های شما گریه می‌کند

شب که پناه می‌بری از بی کسی به چاه            مهـتـاب پـا به پـای شـما گـریه می‌کـند

کشتی عـالـم ایجاد به موج خـطر است           چرخ را توطئه ای باز مگر زیر سر است

کوفه از نقـشه شوم دگری با خبر است           دل شب جانب مسجد شبحی رهسپر است

گـفـتـنـد فـرق فـاتح خـیـبـر شکـسته شد           فرقش نه...رکن دین پیمـبر شکسته شد

حالا که نیست فاطمه اش سر، شکسته شد           تا زنده بود کِی سر حیدر شکسته شد؟!